Rođena na kraju 19. veka u malom Velikom Gradištu na Dunavu, Žanka je rano osetila sve patnje i nedaće života. Nakon prvih bezbrižnih godina, posle iznenadne smrti oca, majka joj se preudaje i odlazi u selo kod Kučeva. Ćerku je videla kao smetnju, tako da su je u četrnaestoj godini udali u Zaječar za dosta starijeg čoveka. Žanka je tu provela nekoliko meseci, dok nije našla svoj pravi poziv, glumački.
Nedugo nakon udaje, u Zaječar je došlo putujuće pozorište sa kojim je Žanka pobegla od muža nasilnika. Tek u ovoj trupi Žanka je spoznala ljubav, ljubav prema profesiji, ali i romantičnu ljubav prema glumcu Aleksandru Gavriloviću, koga je pratila u svojim putešestvijima po Srbiji, Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj punih deset godina.
Profesionalni uspeh
Nakon njihovog rastanka, Žanka postaje član Narodnog pozorišta u Beogradu, gde sa 25 godina igra u brojnim komedijama i dramama sa podjednakim uspehom. Zbog Prvog svetskog rata pozorište postaje desetkovano, jer je brojne glumce obuhvatila mobilizacija, a zatim deo dekora biva evakuisan prema Nišu. U evakuaciji su učestvovali i glumci koji su usput izvodili predstave sve do kraja rata. Pozorište se ponovo svečano otvara početkom 1920. godine, a u premijeri učestvuje i Žanka Stokić.
U narednim godinama Žanka dobija sve značajnije uloge, postaje popularna ne samo u Beogradu, već i u unutrašnjosti, a gradovi se utrkuju ko će je bolje ugostiti. Žanka 1927. godine odlučuje da obeleži 25 godina karijere, a ovim povodom je formiran Odbor za proslavu koji je sakupljao novac za manifestaciju. Prikupljeno je toliko novca da je odlučeno da Žanka dobije kuću na Topčiderskom brdu, priređen je banket koji je nazvan najvećom proslavom u Beogradu posle Prvog svetskog rata, a danima nakon toga ljudi su dolazili da čestitaju, dok su je gradovi pozivali da gostuje na njihovim scenama.
Gospođa ministarka
Nakon jubileja, Žanka je želela da se odmori pa je proredila svoje uloge, ali joj je uloga Gospođe ministarke 1929. godine donela veću slavu, ako je to ikako bilo moguće. Publika je bila oduševljena, ovacije su bile nezapamćene. Samo u prvoj godini predstava je izvedena 50 puta, a do početka Drugog svetskog rata čak 200 puta. Osim slave i miljenice naroda, uloga je Žanki donela i negativne strane - počeli su je prepoznavati samo po njoj, 27 godina karijere se izgubilo i umesto Žanke Stokić svi su videli samo Živku - gospođu ministarku.
Ljubav
Žanka se nikada nije udavala, ali to ne znači da je bila lišena ljubavi. Volela je i bila je voljena. Prvenstveno od strane svoje publike. Nesrećno detinjstvo i nedostatak ljubavi ostavilo je na njoj trag koji je pokušavala da izbriše ljubavlju prema glumi, dajući celu sebe publici što je narod i prepoznao. Žanka je živela za pozorište, pozorište je bilo njen život i prva i jedina ljubav. Svoju ljubav je poklanjala i životinjama, pre svega psima lutalicama.
Kada je reč o romantičnim ljubavima, Žanka ih nije imala mnogo. Najznačajniji je glumac Aleksandar Gavrilović sa kojim je provela deset godina, ali njihova ljubav na kraju prelazi u prijateljstvo. Drugu veliku ljubav doživela je u poznim godinama sa mlađim činovnikom Morisom Pijade, Jevrejem, koga su Nemci među prvima uhapsili i odveli u logore. I u ovome se ogledao neobičan, vanvremenski karakter velike glumice koja nije dozvolila da predrasude drugih ugroze njenu sreću. Žanka posle njegovog odvođenja više nikada nije o njemu čula ništa.
Tragičan kraj
Sa dolaskom Drugog svetskog rata u Beograd pozorišne predstave se smanjuju, manje se odigravaju, ali ipak opstaje kabare. Osnivaju se humoristički kabarei u kojima učestvuje i Žanka. Nemačka komanda 1942. godine poziva Žanku da se vrati pozorištu, a njena odluka uslovljena je bolešću. Žanka je patila od dijabetesa i insulin joj je bio neophodan, tako da je morala da prihvati ponudu. Nakon oslobođenja Beograda Žanka je uhapšena kao neprijatelj naroda, a osuđena je na gubitak časti na osam godina. Vreme je provodila u svojoj kući, a prijatelji su joj donosili hranu i potrepštine. Bila je veoma bolesna. Narod koji je toliko voleo sada je izdao.
Grupa građana 1945. godine podnosi molbu za njeno pomilovanje, čemu se priključuje i Žanka Stokić nakon što se oporavila. U žalbi je navedeno da je pomagala mnogobrojne jevrejske porodice tokom rata, a 1947. godine kazna joj je smanjena na dve godine, čak je dobila i penziju i poziv da igra u Jugoslovenskom dramskom pozorištu. Ovi srećni događaji, paradoksalno, doveli su do njene smrti 20. jula 1947. godine. Beograd je nekoliko dana kasnije ispratio slavnu glumicu Žanku Stokić na Topčidersko groblje, njenu poslednju pozornicu.
